Χαρμπολύπη

Κι αν μέσα σ’ όλες τις χαρές του κόσμου ετούτου ξέρεις τι κρύβει η ψυχή; Μια βαθιά λύπη για να την κρατάει αναμμένη.

Η φλόγα που την καίει, ξέχωρη ανάμνηση να κρατάει· μια χαρά, μια ηδονή, μια επιβράβευση ανούσια να συντονίζει τη λύπη.

Μέσα στη χαρά σου, ξέχωρα τα βλέφαρά σου τα βλέπω υγρά·

μέσα στη λύπη ζωγραφίζουν δάκρυα.

Μα και αυτά ένα γίνονται μαζί, και κρύβονται πάνω στα μάγουλά σου, πασαλείφονται—όπως το κόκκινο χρώμα απ’ την έξαψη καμιά φορά σ’ αυτά ζωγραφίζει τη χαρά, έτσι και τα δάκρυα τη λύπη ποτίζουν.Μέσα στο παρτέρι ανθίζουν, μυρωδιές ανεξερεύνητων «θέλω» και επιθυμιών που ψάχνουν καταφύγιο: να κρυφτούν ή να βγουν, μήπως να ορμήσουν;

Χαρμολύπη.

Γιατί στη χαρά υπάρχει και λύπη, και μια επιθυμία να διαβείς πέρα απ’ αυτή, να γνωρίσεις ότι ο πόνος σε μαθαίνει.

Πάνω στα σημάδια σου, μια δύναμη υφαίνει τις κλωστές για το πιο όμορφο φόρεμα που έχεις φορέσει ποτέ, να στολίζει τους δυο λεπτούς σου ώμους—αυτούς τους δυο που μεταφέρουν τόσες προσπάθειες, ετών αστάθειες, βάρη·

και μέσα σ’ αυτόν τον πόνο της πλάτης που γέρνει, να ξεφύγει απ’ την ανάγκη για ηρεμία, φωτίζεται η όλη σημασία.

Η ομορφιά ολάκερου του κόσμου.

Ο πόνος είναι το γέννημα της χαράς και της λύπης—σα δυο όμοια ενώνονται και μεταφέρουν την ίδια σημασία, την πανδαισία χρωμάτων, συναισθημάτων και τρυφερών στιγμών.Και είναι αυτός, ο πόνος του κόσμου ολόκληρου, όχι ο δικός σου μόνος.

Ο πόνος της ύπαρξης αυτής της ατίθασης, που ψάχνει καταφύγιο: να δραπετεύσει ή μια ανάγκη για έκφραση.